پانزدهم مهر 1402 برایر است با سالروز درگذشت استاد فرهیختۀ دانشکدۀ الهیات و معارف اسلامی، شادروان دکتر آذرتاش آذرنوش

 در 29 بهمن 1316 در شهر قم زاده شد. تحصیلات اولیه را در اهواز و دورۀ دبیرستان را در مدرسۀ رازی و دارالفنون تهران به پایان رسانید. سال 1336 در رشتۀ ادبیات عرب دانشکدۀ معقول و منقول دانشگاه تهران پذیرفته شد و در پایان سال تحصیلی 1337 در مسابقه‌ای که دانشکده برای تخصیص بورس تحصیلی دولت عراق به دو دانشجوی ایرانی برگزار کرده بود شرکت کرد و پذیرفته شد و به آن کشور مسافرت نمود. اما پس از دو سال به علت پریشانی اوضاع کشور عراق به ایران بازگشت. او در دانشکدۀ معقول و منقول از محضر استادانی چون بدیع‌الزمان فروزانفر و دکتر صدیقی و...  بهره برد.

پس از به پایان بردن دورۀ لیسانس  برای ادامۀ تحصیل به فرانسه رفت و دورۀ دکتری خود را در رشتۀ ادبیات عرب  در فرانسه گذراند و از رسالۀ نخست خود با عنوان ترجمۀ بخشی از کتاب طبقات‌الشعرای ابن‌معتز دفاع کرد سپس به نوشتن رسالۀ دیگری با عنوان تصحیح  کتاب خریدةالقصر عمادالدین اصفهانی پرداخت. پس از گرفتن دومین دکتری خود به ایران بازگشت. او نخستین کسی بود که در رشتۀ زبان و ادبیات عرب دکتری گرفت.

 در 31 تیرماه 1346 پیرو اطلاعیه دانشکدۀ الهیات و معارف اسلامی  داوطلب استادیاری در گروه عربی شد. او پس از امتحان و تأیید استادان به استخدام دانشکده درآمد. برخی بدخواهان به خاطر نام و نام خانوادگی‌اش به او تهمت زرتشتی زدند و می‌خواستند مانع استخدام او شوند. دکتر آذرنوش نامه‌ای به آیت‌الله مرعشی نجفی نوشت و موضوع را با او درمیان گذاشت و خواست با توجه به شناختی که آن مقام شامخ ازدین او و خانواده‌اش داشت، این شبهه را رفع کند. آیت‌الله مرعشی نجفی (ره) در هامش نامه  نوشت « آنچه در نامه آمده است صحیح است...»

در 27/8/49 دکتر محمد محمدی ملایری رئیس دانشکده او را به معاونت دانشکده برگزید. پس از استعفا از معاونت در تاریخ 1/10/1355 برای یادگیری زبان آرامی به دانشگاه کمبریج انگلستان سفر کرد  و یک سال به عنوان فرصت مطالعاتی در آنجا به سر برد. پس از بازگشت از سفر در گروه ادبیات عرب با روش‌ها و ساختارهای دستوری تازه  به آموزش زبان عربی به دانشجویان  پرداخت. او سال‌های متمادی مدیر گروه عربی دانشکدۀ الهیات بود.

در شهریور 1387 با درجۀ استاد تمام بازنشسته شد و  سرانجام در 15 مهر 1400 در 84 سالگی پس از سالیان متمادی فعالیت‌های فرهنگی، پژوهشی و تدریس به ابدیت پیوست. پیکر او در قطعه هنرمندان بهشت زهرای تهران آرمیده است.

فعالیت‌های دیگر او:

از سال 1364 به عضویت هیئت علمی مرکز دایرةالمعارف بزرگ اسلامی درآمد و مدیریت بخش ادبیات عرب را در برعهده داشت.

در 2/ 11/ 1379 به سرپرستی انتشارات دانشکده و سردبیری  مجلۀ مقالات و بررسیها  انتخاب شد. در زمان سردبیری او این مجله رتبۀ برتر مجلۀ مقالات و بررسیها را به دست آورد.

او در رشتۀ ادبیات عرب به عنوان چهرۀ ماندگار شناخته شد.

دکتر آذرنوش در بازی چوگان دستی و مهارتی داشت.  نخستین کتاب تاریخ چوگان را ایشان به رشته تحریر درآورده است.

از او بیش از 170 کتاب و مقاله بجا مانده است، ازآثار اوست:

راههای نفوذ فارسی در فرهنگ و زبان عرب جاهلی

ترجمۀ تاریخ ادبیات عرب

فرهنگ مصطلحات (مجمع اللغة)

آموزش زبان عربی

ترجمۀ موسیقی الکبیر فارابی (برنده شانزدهمین دورۀ جایزه کتاب سال)

تاریخ  ترجمه از عربی به فارسی

فرهنگ معاصر عربی به فارسی

تاریخ چوگان در ایران و سرزمینهای عربی

او در کنگره‌ها و همایش‌ها و بزرگداشت‌های گوناگونی در داخل و خارج از کشور سخنرانی داشته و مقالات متعددی را  نگاشته است.

ویژگیهای شخصیتی

در آموزش، راهنمایی و دستگیری از شاگردان و به طور کلی علاقه‌مندان را وظیفه محتوم حود تلقی می‌کرد و به پیشرفت آنها در کار تحقیق دلخوش و خشنود بود. او در تدریس از  روشهای آموزشی نوین بهره می‌برد.

استادی وقت شناس، با ادب، با انضباط  و آراسته بود.

 از زمان‌های آغاز تحقیق و پژوهش در روزگار جوانی هدف واحدی را دربرابر خود قرار داد  که آن شناسایی و شناساندن فرهنگ  و تمدن ایران در جامعۀ عربی پیش از اسلام و قرون اولیۀ پس از ظهور اسلام بود. استاد به دنبال بیان تأثیر ایرانیان در غنای زبان عربی بود. همچنان او قصد داشت نشان دهد که چگونه ایرانیان با هوشمندی تمام توانستند این زبان را از آنِ خود کنند. وی کوشید با کاوش و حست‌وجو در انبوهی از مآخذ برجای‌مانده از ابنای ایران زمین از لابه لای غبار قرون و اعصار، سهم چشمگیر ایرانیان را  در غنا و شور و شوق همۀ آنچه عصر "زرین فرهنگ و تمدن اسلامی" خوانده می‌شود، نشان دهد.