نگاهی به زندگی دکتر حسین داورزنی به مناسبت سالروز درگذشت ایشان

دکتر حسین داورزنی اول دی‌ماه سال ۱۳۳۶ در خانواده‌ای مذهبی در تهران به دنیا آمد. خانواده‌اش اصالتاً از خطۀ اهل ادب و فرهنگ خراسان و شهر سربداران سرفراز، سبزوار بودند.   تربیت هدفدار پدر و مادر از حسین، شخصیتی ادب‌دوست و دانش‌پرور ساخته بود تا همواره به دنبال فرونشاندن عطش دانستن باشد و تا نمی‌آموخت نمی‌آسود.

وی پس از تحصیلات ابتدایی، دوران متوسطه را در دارالفنون تهران گذراند و سال ۵۷ وارد دانشگاه تهران شد و در دانشکده الهیات و معارف اسلامی به ادامه‌ی تحصیل در دورۀ کارشناسی مشغول شد.

                

با وقوع انقلاب اسلامی و تعطیلی چهارسالۀ دانشگاه‌ها از سال ۵۸ تا ۶۲ در دبیرستان‌های تهران به تدریس اشتغال داشت و پس از بازگشایی دانشگاه‌ها برای ادامۀ دورۀ کارشناسی به دانشگاه بازگشت و مسئولیت واحد جهاد دانشگاهی را در دانشکده به عهده گرفت.

پس از آغاز جنگ و در دوران تعطیلی دانشگاه، به صورت داوطلبانه برای خدمت در جهاد به مناطق غربی کشور اعزام شد و به مدت دو سال در قروه، بیجار، سنندج و دیگر شهرهای کردستان در کنار رزمندگان کرد در جبهه‌ها حضور داشت.

با ارادت ویژه‌ای که همواره به شهدا، جانبازان و خانواده‌های شهدا داشت، سال ۶۳ همسر خود را که از دانشجویان جدیدالورود دانشکده بود از خانواده‌ی یکی از شهدای مفقودالاثر انتخاب و به تشکیل خانواده اقدام کرد. ثمرۀ ازدواج وی دو فرزند دختر و یک پسر است که هر سه در تحصیل، هنر و ادب میراثدار پدر هستند.

دکتر حسین داورزنی دورۀ کارشناسی ارشد خود را در اوج موشک باران تهران در سال ۶۶ با موفقیت سپری نمود و به عنوان نخستین مربی به عضویت هیأت علمی دانشکده الهیات درآمد و از سال ۶۷ به تدریس در این دانشکده پرداخت.

هم‌زمان در واحدهای مختلف از جمله، جهاد دانشگاهی، انجمن اسلامی، امور دانشجویی، و تحصیلات تکمیلی، خدمت می‌کرد. پس از اخذ دکتری در سال ۸۵ استادیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشکده شد و مدتی نیز مدیریت این گروه را برعهده داشت.

     

در سال ۹۵ به معاونت دانشجویی و فرهنگی انتخاب شد و بیش از هر زمان با دانشجویان روابط صمیمانه و نزدیک‌ برقرار کرد و پدرانه در تلاش بود تا خواسته‌های برحق آنان را تحقق بخشد.

عموم دانشجویان و همکاران وی در سال‌های خدمت، شخصیت ایشان را در عباراتی چون «ادب، متانت و وقار»، «بی‌حاشیگی»، «فروتنی و تواضع»، «شکیبایی و مدارا» و «بی‌تعلقی به دنیا و امور مادی» توصیف می‌کنند.

در اردیبهشت سال 1395 با نقش‌آفرینی استاد داورزنی، اولین مناظرۀ بزرگ و علنی با عنوان حجاب در بستر تاریخ و فرهنگ عصر نزول همراه با نقد کتاب حجاب شرعی در عصر پیامبر برگزار میگردد. این مناظره یکی از پرشکوهترین و پر استقبالترین نشستهای دانشکده الهیات بود.

 

شوربختانه از رمضان سال ۹۶ آثار بیماری ناشناخته‌ای که روز به روز توان وی را به تحلیل می‌برد، مشاهده شد و در نهایت با تشخیص پزشکان و ابتلا به سرطان مغز استخوان، با توصیه‌های پزشکی، پس از ۳۰ سال خدمت رسمی، با رتبۀ دانشیاری، جهت درمان تن به بازنشستگی‌ای داد که پیش از استفاده از فراغت آن، فراق حق را تاب نیاورد و در ۲۷ آذر ۱۳۹۸ با تحمل بیش از یک سال درد و رنج، به جوار رحمت الهی شتافت و علاوه بر خانواده، جامعۀ علمی و دانشگاهی را سوگوار خویش ساخت.

          

یادش گرامی و روح بلندش در آغوش مهر پروردگار همواره شاد و نورانی باد.

از اثار اوست: پژوهشی در امکان تعمیم ادله اثبات جرم

بررسی جایگاه قسامه در فقه و حقوق اسلامی

بنیادهای دینی مقابله با خشونت و افراطی گری در عصر جهانی شدن